BİR APARTMANIN bodrumunda kömürlerin arasında yanan bir ampul,yalnız olduğu için güzeldi.o genç adamın zifiri siyah gecede saçımın kenarına iliştirdiği kırmızı gülse esmer olduğum için....ama benim venedik'te nehir kıyısında içtiğim espressodan daha sıcak bir erkeğim olmadı hiçbir zaman.hastanede haftalar boyu yatarken kimse ziyaretime gelmedi.koridorda pencere kenarındaki fesleğenler bir de bahçedeki topallayarak yürüyebilen kedi eşlik etti içine sıcak çay koyunca çatlayan soğuk ince belli bardaklar gibi duran yalnızlığıma...asırlık yatağından uyanıp gelseydi yanıma,sadece bir mısrasını yalnızlığıma adayabilseydi pablo neruda,ya da kimsesizliğimin silüetini çizseydi karakalem leonardo sonsuz uykusundan uyanıp çok şey mi istediğim...
Uçarı gönüllü bir kelebeğin kanatlarındaki pembe toz gibi savruldu boşlukta gözkamaştırıcı yalnızlığım.evet....ben insanların gözlerini yalnızlığımla kamaştırdım....
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment